30 LAT...

Dawno, dawno temu 14 lutego Roku Pańskiego 1987 dla większości z Was w zamierzchłych czasach poprzedniego XX wieku, w zimny ponury dzień, gdzie deszcz padał na przemian ze śniegiem i ogólnie pogoda nie zachęcała do radości, ZOSIA z JANUSZEM przysięgli sobie MIŁOŚĆ, WIERNOŚĆ i że nie opuszczą siebie aż do śmierci. Od tamtego dnia minęło wiele lat. Urodziło im się dwóch synów, którzy dziś już są dorosłymi wspaniałymi mężczyznami. Urodził się im już wnuczek. Te trzydzieści lat nie był to czas jedynie usłany różami, jak w każdym życiu bywały dni radości ale też nie brakowało tych smutnych przepełnionych wątpliwościami. Wielokrotnie podejmowali trudne decyzje. Z racji tego że Pan Bóg oboje obdarzył niespokojnymi, artystycznymi duszami i gorącym temperamentem nigdy nie siedzą bezczynnie, nigdy nie osiągnęli tego stanu który ludzie nazywają stabilizacją. Mają naturę nomadów która ciągle ich gnała przed siebie. Obecnie mieszkają w 11 miejscu z kolei, w tym czasie uratowali kilka starych wiejskich domów od zniknięcia (kiedyś znajomi się śmieli z nich że podnoszenie z ruin starych wiejskich domów to ich bzik) PASJA, tak to lepsze słowo, chyba bardziej pasuje to tej dwójki. Te całe 30 lat to życie z pasją, wielokrotnie szukali, zmieniali zajęcia, można by rzec, że tym co robili, czym się bardzo poważnie zajmowali można by obdzielić wiele osób. Z zawodu plastycy (renowatorzy dzieł sztuki) jednak potrzeba życia w zgodzie z naturą i wielka potrzeba wolności (tej szeroko pojętej ale i osobistej) od początku spowodowały że na miejsce do życia wybierali ustronne zakątki blisko natury, lasu i zajęcia takie które pozwoliły by im żyć a nie udawać że żyją, ze świadomym wyborem ABY BYĆ, A NIE MIEĆ.
DZIŚ ZOSIA I JANUSZ OBCHODZĄ TAK ZWANE PERŁOWE GODY czyli 30 rocznicę ślubu : )