Czarna alpaka SURI

  Dziś kilka słów o alpakach Suri a w szczególności tych czarnych  (jesteśmy w trakcie pracy właśnie z czarnym włóknem Suri) Czarne alpaki to rzadkość a czarna Suri to wyjątkowe włókno. 

Chyba jeszcze nie pisaliśmy że odmiana Suri (widać na pierwszym zdjęciu doskonałość ,championa wystawy w ojczyźnie alpak w Peru) to zaledwie 3% całej populacji alpak .Suri to ni mniej ni więcej ,tylko błąd w genach powstający z niewiadomych do dziś przyczyn. Od dawna naukowcy próbują dojść który gen odpowiada za to czy urodzi się Suri i jak do tej pory nic z tego nie wyszło ,jest to jedna z zagadek natury :) Błąd genetyczny polega na tym że tatuś odmiany Huacaya i mamusia Huacaya mogą urodzić dziecko Suri. Aby było ciekawiej ta zagadka to doskonałość ,pisaliśmy już że włókno Suri ma wyjątkowe cechy bardziej przypomina jedwab niż wełnę a dokładnie łączy w sobie najdoskonalsze cechy jedwabiu i wełny. Najważniejszą cechą dla użytkownika wyrobów z tego włókna jest to że wyroby z Suri się nie filcują. Wyroby z tego włókna mają zdolność swobodnego układania się do ciała są  aksamitnie miękkie i ,,nie gryzą" na co zwracają szczególną uwagę wymagający klienci. Wyjątkowa bo dochodząca do 60 cm długość włókien zapobiega też t/z pyleniu wyrobów .My tą długość wykorzystujemy w ten sposób że robimy też wyroby z nie przędzionego włókna (daje to dodatkową puszystość i lekkość wyrobom) .
Praca którą zajmujemy się obecnie ,włąśnie z włókna Suri jest ciekawostką którą przypadkiem podpowiedziała nam klientka swoim zamówieniem ,łączymy w niej dwie bardzo szlachetne naturalne materię, ale o tym za kilka dni ,już po zakończeniu pracy :)

BYĆ czy MIEĆ ?

-Uwielbiamy maj to najpiękniejszy miesiąc w roku . Dziś wczesnym rankiem nad dolnym pastwiskiem unosiła się piękna mgłą ,gdy około 8 rano alpaki biegły po odrośniętej runi zostawał po nich ślad z opadłej rosy.
-Uwielbiamy tą porę roku , alpaki chyba też .Gdy przysiądzie się cichutko z boku pastwiska można patrzeć z zachwytem  jak ze smakiem wyszukują najodpowiedniejsze źdźbła w soczystej trawie .
-Uwielbiamy te majowe poranki gdy las tętni życiem ,dziś wilgi chyba na zapas obwieszczały deszcz (niestety się pomyliły ,bo nie pada)
Czekanie całą zimę na ten moment naprawdę się opłaca . Patrząc na taki widok z akompaniamentem majowego śpiewu ptaków człowiek rozumie ,że nie został stworzony do tego aby gonić za mamoną w betonowych miastach  tłumacząc że ,,niestety ale ja nie mogę sobie na to pozwolić"
KAŻDY MOŻE , MAMY WOLNĄ WOLĘ I TYLKO OD NAS ZALEŻY JAK I GDZIE BĘDZIEMY ŻYĆ. Betonowa pustynia to chory pomysł który zawsze kończy się dla człowieka taką czy inną chorobą.
Wiele razy rozmawialiśmy z tymi którzy używają takiego argumentu ,wiemy ,jesteśmy pewni że BYĆ jest ważniejsze niż MIEĆ .
Patrzymy na naszych synów 25 i 22 lata, wychowanych i wyrosłych w lesie wśród łąk ,kończących małe wiejskie szkółki . Zapewniamy Was że pod żadnym względem nie ustępują tym z Warszawy ,Krakowa czy Gdańska. Tłumaczenie że dzieci muszą najpierw skończyć w mieście szkoły a potem się zobaczy to dla nas kpina i pokrętne usprawiedliwianie . Nasi synowie w szkole średniej byli laureatami ogólnopolskich olimpiad , zdali najlepsze matury w swoich szkołach , teraz bez problemów studiują i kończą studia w dobrych polskich uczelniach .
Wszystko to piszemy bo ostatnio zdarzyło się nam kilka razy odbywać takie dyskusje z naszymi ,,odwiedzaczami" i zawsze po zachwytach nad miejscem ,gdy mówimy WY TEŻ TAK MOŻECIE, słyszymy te same FAŁSZYWE ARGUMENTY . ,,Najdziwniejsze" jest to że dzieci są dla większości przeszkodą a nie zachętą do tego aby sobie i im dać szansę na ŻYCIE :)))

O to nas nie podejrzewacie :)))

Dziś jeszcze z innej beczki .Robiliśmy przegląd naszego foto archiwum i znaleźliśmy TO .Pewnie mało kto z Was posądza nas o taką działalność ,to znaczy projektowanie medali ,odznaczeń dla kościoła .Tak ,tak był kiedyś taki czas gdy zajmowaliśmy się między innymi i takimi rzeczami. Ten pokazywany tutaj to ciekawostka dla Tych którzy są członkami Kościoła Katolickiego i mieszkają na terenie Archidiecezji Warszawskiej. Medal wręczany przez  Arcybiskupa Kazimierza Nycza za Zasługi dla Archidiecezji Warszawskiej został wymyślony i zaprojektowany w skromnej chatce pod lasem :) czyli na głębokiej prowincji :)))

Do dziś z dumą patrzymy jak bardzo poważne  wspaniałe i wielce zasłużone osoby odznaczane są tym medalem który mieliśmy przyjemność zaprojektować .Chcieliśmy w tym poście pokazać jak powstaje taki medal który potem z pietyzmem jest przechowywany jako pamiątka chwały zasłużonej osoby. Wszystko zaczyna się w głowie a następnie wielokrotnie przenoszone jest na papier .Pewne rzeczy się dodaje ,pewne ujmuje aż powstaje projekt który osoba zamawiająca będzie mogła zaakceptować .W przypadku takich klientów jest spory stres bo i brzemię odpowiedzialności spore. Ale gdy już jest po wszystkim i widzimy efekt po wyjściu z pracowni medalierskiej i z mennicy ,jest to coś co niektórzy nazywają dumą i spełnieniem. Tworzy się właśnie po to dla tej chwili dla momentu gdy klient powie TAK TO JEST TO . A my żyjemy przecież po to aby tworzyć no i tworzymy aby żyć :)))

Na dole jest między innymi zdjęcie t/z odkuwki miedzianej (używamy jej do dziś jako breloka od kluczyka do naszego Samuraia) . Taką miedzianą odkuwkę  cyzeluje się (poleruje dopracowuje ) a następnie pokrywa ,plateruje prawdziwym złotem) .W tym medalu krzyż maltański wypełniony jest purpurową emalią, na awersie (czyli z przodu) w polu środkowym krzyża ,srebrne przedstawienie Stanisława ,Biskupa Męczennika patrona Archidiecezji Warszawskiej. Na rewersie również srebrny widok frontonu Katedry Św.Jana w Warszawie z symbolem Opatrzności Bożej.

Medal jest zawieszany na szyi odznaczanemu na szerokiej biało czerwonej wstędze.

Miłosz - fotopasja :)

Dziś dla urozmaicenia chcemy pokazać Wam efekty pasji naszego starszego syna .Miłosz jest inżynierem zootechniki w trakcie pracy magisterskiej . Tak jak my wszyscy lubi zwierzęta ,specjalizuje się w hodowli alpak czemu też poświęcona jest powstająca praca magisterska ,ale jego wielką pasją jest też fotografika której poświęca każdą wolną chwilę. Wydaje nam się że efekty tej pasji warte są pokazania co też z wielką przyjemnością czynimy. Gdybyście chcieli zobaczyć więcej jego prac wystarczy kliknąć w linki które są tu obok      http://www.obiektywni.pl/autorzy/autor-26693-0-0-0-0.php
 http://www.fineart-portugal.com/author/4511 

Koc z alpaki - to nic że jest coraz cieplej

Kolejny koc wreszcie ukończony .Piszemy wreszcie bo pierwszy raz zakopaliśmy się w terminach , może to dziwnie zabrzmi ale mimo iż praca na krosnach wydaje się mechaniczną  i bardzo monotonną to gdy chce się osiągnąć zamierzony efekt , by to co zrobimy było zgodne z projektem ,trzeba sporej koncentracji i czasu. Jak już kiedyś pisaliśmy praca nad kocem takim jak my robimy trwa trochę ponad miesiąc .Najpierw wykonujemy 3projekty do wyboru i zatwierdzenia przez klienta .Do projektu dobierane jest odpowiednie runo (kolor i jakość) potem pracę przy przędzeniu włóczki zaczyna Zosia .Zawsze robimy trochę większą ilość przędzy niż zakładana ,średnio na koć 200cm x 160cm jest to 2.5 kilograma . Część jest przędziona na osnowę  a część na wątek (przędza na osnowę i wątek różni się od siebie wieloma szczegółami ,najbardziej widoczny to ten że osnowa jest mocna z pojedynczej nici t/z singel ,a na wątek jest przędziona podwójna miękka i puszysta) .Przędzenie zajmuje około 2 tygodnie wraz z praniem przędzy po sprzędzeniu . Następnie do pracy przystępuje Janusz . Snowienie krosien to jeden dzień a potem już tylko tkanie ,około dwóch tygodni . W między czasie Zosia na na krośnie INKLE tka dwie lub trzy krajki - pasy które spełniają role dekoracyjną i pomagają w zakomponowaniu całego koca. Gdy gotowa jest tkanina w trzech pasach (tradycyjne krosna mają szerokość roboczą około 70 cm ) ,więc na koc o szerokości 160cm potrzebujemy trzech pasów odpowiednio skomponowanych aby stworzyć koc który będzie nie tylko grzał ale po prostu był ładny .Teraz Zosia przystępuje do kolejnego etapu ,ręcznego zszycia i haftowania połączeń ,tak aby to co jest nieuniknione czyli szew był elementem dekoracyjnym, bardzo w tym pomaga haft t/z reliefowy , ten etap to kolejne kilka dni . Gdy mamy już cały koc czasami frędzle tak jak w tym przypadku wiązane są w koronkę tak aby dodać charakteru gotowemu kocykowi . Gdy jesteśmy już zadowoleni z efektu koc jest prany, to ostatnie pranie powoduje ułożenie się włókien w kocu (napuszenie) i odprężenie po napięciu na krosnach. Do wysuszonego koca na koniec Zosia przyszywa  metkę ,która jest naszym podpisem i gwarancją że koc powstał u nas ,w technologii w której na żadnym etapie nie korzystamy z maszyn tak jak robią to jeszcze do dziś wysoko w andyjskich wioskach Indianie Aymara czy Quechua . Tak więc to nic że jest coraz cieplej , bo koc który powstaje w taki sposób jest na całe życie a nie tylko na zimę :)

 

Kozie sprawy w alpakowym świecie.

Kózki ciesząc się z majowego słońca dotrzymują kroku Balbinie (ich matce) i dzielnie wędrują za nią sprawdzając ze zdziwieniem co też ona skubie i po co ? :))) Nawet najmniejsza która została nazwana Maniusia dzielnie i całkiem bez kompleksów biega z siostrami.Widzimy jak z każdą godziną stają się coraz bardziej aktywne i zaczyna się w nich budzić ,,Kozia ciekawość świata " : D
Bardzo się cieszymy że Balbina która nie zapowiadała się na mleczną rekordzistkę z dnia na dzień bije rekordy swojej wydolności mlecznej, mimo że karmi trzy córeczki dwa razy dziennie jest przez nas poddajana  aby nie dopuścić do zapalenia. Zdajamy ponad 1,5 litra mleka bo kózeczki narazie jeszcze małe ,nie są w stanie wypić całej balbinkowej produkcji.

Jesteśmy pewni że po odsadzeniu koźlątek Balbina będzie biła rekordy mleczności jak przystało na kozę  wyhodowaną  przez ,,Jastrzębiec zakład hodowlany SGGW w Warszawie". Rekordy mleczności to oczywiście wynik odpowiedniego bilansowanie pasz, jak mówi stare powiedzenie ,,koza pyskiem doi " i oczywiście z samej trawy nie będzie oszałamiających wyników.
Zmieniając temat mamy nadzieję że jutro przyjdą od ponad dwóch  tygodni zapowiadane deszcze i podratują nasze pastwiska wołające od trzech tygodni o deszcz.

Andyjskie chullo i chabrowe oczki

                                                                                     Nie mogliśmy sobie odmówić pokazania tych jakże fajnych zdjęć Marysi , niebieskookiej piękności w andyjskim chullo (cziulo) naszej roboty.
Ostatni dzień majowego weekendu był u nas bardzo zimny , zaledwie 7*C i nagle się okazało że alpakowe chullo może się przydać nawet o tej porze roku :)
Gdy dziś obejrzeliśmy zdjęcia z tego dnia , okazało się że najpiękniejsze są te z Maniuńcią córeczką naszych przyjaciół . Marysia jest na nich andyjskim dzieckiem z cudownie chabrowymi oczkami .

Tym razem kózeczki :)

                                                                                 

Wczoraj wieczorem Balbina nasza "Polska biała 

uszlachetniona " koza urodziła trójkę koźląt , trzy kózki  :))) Wszystkie trzy są białe jak śnieg tak jak 

mama i tata. Kózeczka która urodził się jako trzeci ,jest mniejsza od swoich siostrzyczek ale jesteśmy pewni że 

teraz na Balbinkowym mleku którego mama koza ma baaardzo dużo ,szybko dogoni siostry i za tydzień ,

dwa nie będzie się wiele różnił od kózeczek. Na razie głównym zajęciem całej trójki jest ssanie i spanie co widać na załączonych zdjęciach  :)))

Majowe ciepło

Dziś słowa będą zbyteczne  . Przyszła wiosna a z nią błogi spokój . Zapraszamy na spacer wśród alpak w ciepłym majowym słońcu . CHWILO TRWAJ :)))